Day 13, A Day with tears

Vanmorgen zitten we al om 7.15 aan het ontbijt, want ik mag mij om 8.15 melden voor weer een eigen sessie. Je wordt al blij als je om 7.00 hier buiten loopt, de temperatuur is altijd goed hier ;-)

Als ik aankom bij het dolfijncentrum kan ik mooi even wat Spaans oefenen, ze spreken heel goed Engels, maar als ik zeg dat ik Spaans oefen, dan doen ze meteen hun best om mij dingen te leren beter uit te spreken. Het is nog lekker rustig op dit tijdstip! Vandaag heb ik weer een private sonar swim met Macy. Donald & Lisa staan op het andere platform. We hoopten dat we dolfijn Amizcle zouden hebben, Macy's beste vriend noemt ze hem zelfs, maar we hadden Alfreida & Atlas met trainer Cesar. Macy gaat ook vandaag weer voor haar knie en ik ga voor sonar op mijn onderrug, voeten en hart. Op mijn hart is ook heel fijn en er komt weer een hele rust over mij heen. Als we eruit zijn voel ik mij 10 kilo lichter (figuurlijk dan, jammer dat er niet echt ook wat kilo's worden weggehaald ;-) We gaan daarna allemaal weer naar huis, want we hebben nog tijd genoeg  voor ons zelf.

Ik tref de Zwaantjes in het zwembad en neem ook meteen een duik. Net als we liggen te relaxen, is er water volleybal en daar gaan hans en jet aan meedoen.

Teun wilt ook meteen weer het water in. Hij is ondeugend, wilt dingen doen die niet mogen en staat mij dan uitdagend vanaf de kant aan te kijken.  Iedere keer als ik zeg dat iets niet mag, krijg ik een grote lach van hem , zet dan zijn spidermanbril op en springt lachend het zwembad in. Gisteravond toen hij ondeugend was, maakt hij naar mij het gebaar boos. Iets wat ik vaak doe als hij iets doet of wilt doen wat niet mag. Het lijkt erop alsof die woorden hem nu niks meer doen!

Als de volleybal sessie voorbij is, gaan we allemaal het bad uit en ons omkleden. Vandaag vertrekken onze lieve vrienden weer terug naar Nederland! Het is omgevlogen en we hebben elkaar nog te weinig gezien, maar alle momenten met elkaar waar top! Nu treffen we elkaar in een leuk tentje om iets te drinken tegenover de haven. Wij nemen een taxi, dan komen we niet oververhit aan en hebben we genoeg tijd.

Dit is gek, daar zitten we dan met z'n allen wat te drinken, voordat we weer afscheid moeten nemen.

Wat was dit een te gekke verrassing! En ook zij weten dat ze op een dag weer zullen terugkeren hier! Voor we het weten, is het tijd om afscheid te nemen. We lopen mee naar de bootterminal, maken nog een laatste groepsfoto en dan nemen we met een traan en een lach afscheid.

Dankbaar voor zulke lieve vrienden <3

Wij stappen in een taxi terug naar hotel en ik ga meteen door naar de dolfijnen, ik ben er altijd wat eerder en dan heeft Hans het wat relaxter. We maken een team foto!

Iedereen is keurig op tijd, behalve L en zijn ouders. Wij gaan alvast naar de zwemvesten afdeling.

L komt zo laat aan, dat L moet opschieten, maar dit gaat niet zomaar, hij heeft zijn structuren inmiddels ook hier opgebouwd en gaat dus eerst uitgebreid onder de douche staan. Ik zie de mensen van het dolfijncentrum lichtelijk nerveus worden, maar uiteindelijk liggen we keurig op tijd in het water en doet hij meteen zijn voeten in de lucht om daar sonar te krijgen. Vandaag hebben wij Golden Boy en trainer Cesar. Ook P heeft weer een mooie sessie en is vandaag heel relaxed. De sonar van Golden Boy is intenser en zelfs als ik er naast sta voel ik het in mijn lichaam binnenkomen. L heeft de smaak van belly rides zo te pakken, dat wanneer ik bezig ben met P en hij bij z'n moeder staat in het water, hij zonder dat we het doorhebben ineens weer in het diepe springt om te gaan voor de belly ride. gelukkig kunnen de ouders van P hier ook om lachen en daarna houd ik L bij de hand en laat hem niet meer los ;-)

Ik sta vandaag in een heel ander bassin dan Hans met Jet, Teun en Shelagh die ondersteunt. Die bleken niet zo'n relaxte sessie te hebben. Teun had last van zijn ogen (die wilt nog steeds geen duikbril op en dan krijg je in het zwembad rode ogen als je steeds onder water zwemt) en hier met het zoute zee water begon dat te prikken. Belly rides waren oké, maar als Jet haar moment had, ging Teun vervelend doen (ja dat kan hij ook heel goed en dan vooral jaloers naar z'n zus). Hoe natuurlijk het voor mij allemaal werkt en gaat, is voor hans natuurlijk iets anders. En als je eigen kind dan ook nog eens dwars is, maar toch in het water wilt zijn met de dolfijnen en er niet uit wilt en niet kan zeggen wat het probleem is, is dat best irritant. Ook Jet heeft hierdoor een mindere sessie, maar goed dat halen we wel weer in. Ik kom heel relaxt uit het water en dan is het even schakelen om weer meteen in de "mama" stand te staan. We sluiten wederom af met alle deelnemers, we drinken en eten nog wat aan een lange tafel en het is mooi om alle ervaringen te delen met elkaar.

Daarna gaan we terug naar het hotel om te badderen, douchen en ik begin alvast aan het blog. We eten op tijd, Teun is moe, maar zit rustig bij de Mexicaan aan tafel. We appen nog even met de Brabo's, want zij gaan boarden. En vanaf het terras bij ons balkon kijken Hans & Jet de breakdance show. Dan krijgen we een appje van onze Duitse vrienden die op Curaçao wonen. Hun zoon met down (22) is net overleden. We kunnen het niet geloven, onze grote vriend, Teun z'n grote evenbeeld is aan zijn grootste reis begonnen. Vorig jaar mei hadden ze nog plannen dat ze ook een keer naar Mexico wilde komen om met de dolfijnen de sonar sessies te doen en nu is hij er niet meer.